طراح داخلی خوب

اصلا نگاه ایده آل معماری رو کنار بزارید و بدون وابستگی به قانون خاص به این فکر کنید که تا حالا شده از خونه ای حس خوب بگیرید؟

 شده وارد خونه ای بشید و دوست نداشته باشید از اون خونه خارج بشید؟

یا شده دلتون واسه محیط خونه ای تنگ بشه؟

از دید من اون خونه طراحی داخلی خوبی داره. ممکن نیست خونه بدون طراحی داخلی خوب روح خوب و حس خوبی داشته باشه. 

نمیخوام ذهنتون بره سراغ خونه های مجلل و اشرافی و مدرن. شاید اون خونه با طرح خوب خونه حتی خونه مادربزرگتون باشه. شاید یه خونه قدیمی تو یه کوچه قدیمی باشه. شاید کوچیک باشه. یا حتی کم نور اما خونه خوبی باشه. 

بزارید اصیل به موضوع نگاه کنیم قواعد مهم هستن. تو ایم موضوع باهاتون هم عقیده ام اما قواعد همه چی نیستند. معماری روحی داره که باید از طرف طراح درک بشه و زمانی که این روح درک بشه و در طرح دمیده بشه اون طراحی ماندگاره.

بزارید ساده توضیح بدم. میدونید چرا خونه های قدیمی همیشه حس خوبی بهمون میدن؟ چون طراح داخلی اون خونه ها مادربزرگ ها و پدر بزرگ هامون بودن که روح زندگی رو با چیدمانشون تو خونه جاری میکردن. 

اونا میدونستند که یک کمد چه کاربری داره و چیدمان رو دقیقا بر اساس اون کاربری اعمال می کردن. اونا میدونستند که مطبخ چیه و ساختار درستش رو میشناختند. 

همه این عوامل در کنار هم خونه های قدیمی رو جذاب میکرد و لذت زندگی تو اون خونه ها همیشه پس ذهنمون بود. 

چیزی که الان خیلی دیگه ازش بهذه ای نبردیم و معماری رو تبدیل به فرمول و دستورالعمل ثابت کردیم و تنها چیزی که دیگه برامون مهم نیست روح زندگیه. 

مثلا تو طراحی های امروز وقتی درب ورودی خونه رو باز میکنیم فقط میخوایم درب به سرویس یا محیط خصوصی باز نشه. اما چقدر برامون مهمه که دید اولیه ورود به جمع خانوادگی باشه.

چقدر طراحی هامون خانواده رو به جمع شدن کنار هم ترغیب میکنه؟ و چقدر مادر رو به عنوان مهم ترین رکن خانواده شاداب نگه میداره؟

درسته که طراحی داخلی یه علم با نکات و تکنیک های مختلف و چشم نوازه. 

درسته که سبک های مختلف و متنوعی مثل مینیمال و نئوکلاسیک تو طراحی داخلی داریم 

اما همه این علوم و سبک ها و تکنیک ها بدون درک درست روح زندگی بی معنیه و طراحی که به این درک نرسه سخت میتونه طراحی خوبی ارائه بده. 

پس بیایم برای رسیدن به طرح خوب طراح خوبی بشیم و برای تبدیل شدن به طراح خوب روح زندگی رو درک کنیم.